Open letter to the leaders of Europe

Roos Mavrikou-Zevenhuizen was born and educated in Rotterdam, The Netherlands. Since a number of years she lives with her husband and children on the Greek island of Skyros where she daily experiences the misery and sheer poverty European enforced austerity has caused. She wrote this letter to some of the leaders of Europe. As we fear it will quietly disappear in the drawers of bureaucracy we publish it here as an open letter, with Roos' permission.  

Skyros, Greece, 05-02-‘15

Sincere mr. Dijsselbloem, mr. Junckert, mr. Schauble, mr. Schultz, mr. Draghi and anyone else responsible for European policies,

I suspect it will take a lot for this letter to actually reach any one of you, but I hope this cry of the heart eventually will.

My name is Roos Mavrikou, born and raised in the Netherlands and since 2007 living in Greece, with my Greek (hardworking) husband and our two small daughters of six and three years old.

Every single one of you is aware of the problems in Greece and still some facts seem to reach you and your colleges in Brussels only as such. Facts. That around 27% of the working population is without a job seems only a percentage in your eyes. For us it is reality. Life. That not even 10% of those people may apply for government help for less than 400 Euros per month, for no longer then a year, also seems to reach you only as a statistic. While behind those statistics are families living in this country with the same costs of living as example in the Netherlands, or in Germany. That statistics has pushed a large part of them into poverty.

I am a higher educated, realistic and critical person, but Greece couldn’t continue like it has been the last five years and therefore I understand and support the Greek government in all its requests for renegotiation. That is not radical for a country that after so many years of misconduct –and I do not mean only the Greek government(s), but certainly also the extreme reforms imposed by the troika, which the country, contrary of public believe, has mostly followed through on- have brought only depression.

I could make this letter even longer by describing why this country reached a certain point, but it is fighting huge prejudices.

However, when my daughter of not even seven years old, has to go to school in the winter and comes home with the message she wore her jacket all day, due to lack of heating, and the same thing happens to us, when we have to go to the local hospital, where the limited personnel also walks around in their jackets, for the same reason, I fear that in Brussel people do not realise how dramatic life has gotten here and Greek people are not ungrateful (as media has pictured us now), but mostly desperate. That’s why I see it as my obligation as a citizen of Greece, and even more so as a mother of two young children, to write this letter in the hope all of you will rethink how you view this situation in Greece and the rest of Europe. Nobody can allege with dry eyes that the approach of Greece's crisis has worked.

People here deserve more than continuing forms of threats and oppression. We at least deserve dignity and good functioning pillars of society; such as education and healthcare. Those have crumbled down due to strong austerity measures imposed by you and your colleagues from Brussels. Something that can only be considered as shameful.

I am asking you for understanding, for reasonability, and I am asking you to look deep into your hearts and stop looking at us as the black sheep of Europe, or mere statistics, but as people such as you and your family and friends, who only want a normal live for themselves and their loved ones.

Awaiting your reply,

Sincerely,

Roos Mavrikou

Skyros, Griekenland 04-04-‘15

Geachte heer Dijsselbloem,

Ik vermoed dat er wel wat voor nodig is om deze brief ook daadwerkelijk bij u te doen belanden, maar ik hoop dat deze hartekreet bij u aankomt.

Mijn naam is Roos Mavrikou en ik ben sinds 2007 woonachtig in Griekenland. Daar woon ik met mijn Griekse man en twee dochtertjes van zes en drie jaar oud.

U bent als geen ander op de hoogte van de problematiek hier en toch lijken bepaalde feiten alleen maar als zijnde tot u en uw collega’s in Brussel door te dringen. Dat 27% van de Griekse beroepsbevolking werkeloos is, is in uw ogen slechts een percentage. Voor ons is het de werkelijkheid. Dat nog geen 10% van deze werkelozen aanspraak kan maken op een vergoeding van nog geen 400 euro per maand, voor nog geen jaar, lijkt ook slechts een statistiek. Alsof hier geen gezinnen achter schuil gaan die leven in een land met een even kostbare levensonderhoud (huur, voeding, elektriciteit) als in Nederland; het land waar ik tot mijn 27^e heb gewoond.

Ik ben een hoger opgeleid, realistisch en kritisch iemand, maar Griekenland kan zo niet verder en mede daarom begrijp en steun ik de huidige Griekse regering volop in haar vraag om heronderhandelingen. Daar is niets radicaals aan, aangezien het dit land na zoveel jaren van wanbeleid –en dan heb ik het niet alleen over de Griekse regering, maar zeker ook over de door de trojka opgelegde extreme hoeveelheid hervormingen die wel degelijk voor het grootste deel zijn doorgevoerd- niets dan letterlijke en figuurlijke depressie heeft gebracht.

Ik kan de brief heel lang maken door te beschrijven waarom het land ooit op een bepaald punt is beland, maar vaak is dat vechten tegen de bierkaai. Meer nog tegen de onbuigzame politiek die vanuit Brussel wordt gevoerd.

Echter, als mijn dochter van nog geen zeven jaar deze winter een week lang zonder verwarming in het basisschool gebouw les krijgt en daarbij haar jas moet aanhouden vanwege de koude en het gebrek aan budget voor stookolie, en dit ons eveneens overkomt in het lokale ziekenhuisje waar het beperkte personeel rondloopt in hun jassen, dan vrees ik dat er in het buitenland niet beseft wordt hoe dramatisch het hier gesteld is en dat de mensen hier niet ondankbaar zijn (zoals nu veelal wordt beweerd), maar vooral wanhopig. Ik zie het als mijn taak als inwoner van dit land, en als moeder van twee jonge kinderen, om u een brief te schrijven in de hoop dat u goed nadenkt over hoe u tegen ons en onze situatie aankijkt.

De mensen verdienen hier meer dan de dreigingen over en weer. Wij verdienen op zijn minst waardigheid en goed functionerende pilaren van de samenleving; onderwijs en gezondheidszorg. Die zijn de afgelopen jaren compleet afgebrokkeld, mede dankzij het opgelegde beleid en bezuinigingen van u en uw collega’s in Brussel.

Ik vraag u om begrip, ik vraag u om redelijkheid en ik vraag u diep in uw hart te kijken en ons niet als het zwarte schaap, of slechts als statistieken te zien, maar als mensen net als u en uw familie en vrienden die simpelweg willen (over)leven.

In afwachting van uw antwoord, verblijf ik,

Roos Mavrikou