Roos Mavrikou-Zevenhuizen was born and educated in Rotterdam, The Netherlands. Since a number of years she lives with her husband and children on the Greek island of Skyros where she daily experiences the misery and sheer poverty European enforced austerity has caused. She wrote this letter to some of the leaders of Europe. As we fear it will quietly disappear in the drawers of bureaucracy we publish it here as an open letter, with Roos' permission.
Skyros,
Greece, 05-02-‘15
Sincere mr. Dijsselbloem,
mr. Junckert, mr. Schauble, mr. Schultz, mr. Draghi and anyone else
responsible for European policies,
I suspect it will take a
lot for this letter to actually reach any one of you, but I hope this
cry of the heart eventually will.
My name is Roos Mavrikou,
born and raised in the Netherlands and since 2007 living in Greece,
with my Greek (hardworking) husband and our two small daughters of
six and three years old.
Every single one of you is
aware of the problems in Greece and still some facts seem to reach
you and your colleges in Brussels only as such. Facts. That around
27% of the working population is without a job seems only a
percentage in your eyes. For us it is reality. Life. That not even
10% of those people may apply for government help for less than 400
Euros per month, for no longer then a year, also seems to reach you
only as a statistic. While behind those statistics are families
living in this country with the same costs of living as example in
the Netherlands, or in Germany. That statistics has pushed a large
part of them into poverty.
I am a higher educated,
realistic and critical person, but Greece couldn’t continue like it
has been the last five years and therefore I understand and support
the Greek government in all its requests for renegotiation. That is
not radical for a country that after so many years of misconduct –and
I do not mean only the Greek government(s), but certainly also the
extreme reforms imposed by the troika, which the country, contrary of
public believe, has mostly followed through on- have brought only
depression.
I could make this letter
even longer by describing why this country reached a certain point,
but it is fighting huge prejudices.
However, when my daughter
of not even seven years old, has to go to school in the winter and
comes home with the message she wore her jacket all day, due to lack
of heating, and the same thing happens to us, when we have to go to
the local hospital, where the limited personnel also walks around in
their jackets, for the same reason, I fear that in Brussel people do
not realise how dramatic life has gotten here and Greek people are
not ungrateful (as media has pictured us now), but mostly desperate.
That’s why I see it as my obligation as a citizen of Greece, and
even more so as a mother of two young children, to write this letter
in the hope all of you will rethink how you view this situation in
Greece and the rest of Europe. Nobody can allege with dry eyes that
the approach of Greece's crisis has worked.
People here deserve more
than continuing forms of threats and oppression. We at least deserve
dignity and good functioning pillars of society; such as education
and healthcare. Those have crumbled down due to strong austerity
measures imposed by you and your colleagues from Brussels. Something
that can only be considered as shameful.
I am asking you for
understanding, for reasonability, and I am asking you to look deep
into your hearts and stop looking at us as the black sheep of Europe,
or mere statistics, but as people such as you and your family and
friends, who only want a normal live for themselves and their loved
ones.
Awaiting your reply,
Sincerely,
Roos Mavrikou
Skyros, Griekenland
04-04-‘15
Geachte heer Dijsselbloem,
Ik vermoed dat er wel wat
voor nodig is om deze brief ook daadwerkelijk bij u te doen belanden,
maar ik hoop dat deze hartekreet bij u aankomt.
Mijn naam is Roos Mavrikou
en ik ben sinds 2007 woonachtig in Griekenland. Daar woon ik met mijn
Griekse man en twee dochtertjes van zes en drie jaar oud.
U bent als geen
ander op de hoogte van de problematiek hier en toch lijken bepaalde
feiten alleen maar als zijnde tot u en uw collega’s in Brussel door
te dringen. Dat 27% van de Griekse beroepsbevolking werkeloos is, is
in uw ogen slechts een percentage. Voor ons is het de werkelijkheid.
Dat nog geen 10% van deze werkelozen aanspraak kan maken op een
vergoeding van nog geen 400 euro per maand, voor nog geen jaar, lijkt
ook slechts een statistiek. Alsof hier geen gezinnen achter schuil
gaan die leven in een land met een even kostbare levensonderhoud
(huur, voeding, elektriciteit) als in Nederland; het land waar ik tot
mijn 27e
heb gewoond.
Ik ben een hoger opgeleid,
realistisch en kritisch iemand, maar Griekenland kan zo niet verder
en mede daarom begrijp en steun ik de huidige Griekse regering volop
in haar vraag om heronderhandelingen. Daar is niets radicaals aan,
aangezien het dit land na zoveel jaren van wanbeleid –en dan heb ik
het niet alleen over de Griekse regering, maar zeker ook over de door
de trojka opgelegde extreme hoeveelheid hervormingen die wel degelijk
voor het grootste deel zijn doorgevoerd- niets dan letterlijke en
figuurlijke depressie heeft gebracht.
Ik kan de brief heel lang
maken door te beschrijven waarom het land ooit op een bepaald punt is
beland, maar vaak is dat vechten tegen de bierkaai. Meer nog tegen de
onbuigzame politiek die vanuit Brussel wordt gevoerd.
Echter, als mijn dochter
van nog geen zeven jaar deze winter een week lang zonder verwarming
in het basisschool gebouw les krijgt en daarbij haar jas moet
aanhouden vanwege de koude en het gebrek aan budget voor stookolie,
en dit ons eveneens overkomt in het lokale ziekenhuisje waar het
beperkte personeel rondloopt in hun jassen, dan vrees ik dat er in
het buitenland niet beseft wordt hoe dramatisch het hier gesteld is
en dat de mensen hier niet ondankbaar zijn (zoals nu veelal wordt
beweerd), maar vooral wanhopig. Ik zie het als mijn taak als inwoner
van dit land, en als moeder van twee jonge kinderen, om u een brief
te schrijven in de hoop dat u goed nadenkt over hoe u tegen ons en
onze situatie aankijkt.
De mensen verdienen hier
meer dan de dreigingen over en weer. Wij verdienen op zijn minst
waardigheid en goed functionerende pilaren van de samenleving;
onderwijs en gezondheidszorg. Die zijn de afgelopen jaren compleet
afgebrokkeld, mede dankzij het opgelegde beleid en bezuinigingen van
u en uw collega’s in Brussel.
Ik vraag u om begrip, ik
vraag u om redelijkheid en ik vraag u diep in uw hart te kijken en
ons niet als het zwarte schaap, of slechts als statistieken te zien,
maar als mensen net als u en uw familie en vrienden die simpelweg
willen (over)leven.
In afwachting van uw
antwoord, verblijf ik,
Roos Mavrikou
